Pożegnanie

Rozespane słońce wyłania się zza lasu
ruch skrzydeł układa mozaikę świtu
Powietrzem niesie się krzyk
rozpaczy tęsknoty pożegnania
Puste pola złociste drzewa
zamglone horyzonty
przycupnięte zagrody odbijają radość
upojenie witanie
Klucz żurawi odlatuje do nowego lepszego bytu
Żyć! Żyć! To dążyć śpieszyć gonić
aby mieć aby zdążyć posiąść jak najwięcej
szczęścia zaklętego w podkowie miłości
zamkniętej w sercu bogactwa ukrytego w ziemi
Nasyceni zmęczeni posiadacze wszystkich skarbów
wracamy myślami stąpamy po śladach
wad niewoli zalet wolności
ku lepszemu istnieniu
Krzykiem żurawi żegnamy lato
witamy jesień życia

Leosta